منظور از پرامینگ یا نظریه پیش زمینه سازی این است که براتگیختن تداعی معانی مرتبط در حافظه، سبب تاثیر ناخودآگاه آن موضوع یا معنا روی کار یا فعالیت بعدی ما می شود.
مثلا وقتی شما لیستی از لغات را که در بین آن کلمه “میوه” وجود داشته باشد به کسی بدهید تا بخواند و چند لحظه بعد از وي بپرسید که منظور شما از دو حرف میم
و ي یعنی می چیست، شخص فورا کلمه میوه را به زبان می آورد تا کلماتی مثل میز و میدان …یعنی پیش زمینه سازي قبلی فرد را ناخودآگاه وادار به ذکر کلمه دلخواه شما بدون اینکه شخص متوجه گرد، می کند.
در زمینه پرامینگ آزمایشهای بسیاری صورت گرفته است ولی یکی از معروفترین آنها از این قرار است.
روزی، گروهی از داوطلبان را برای شرکت در آزمایشی دعوت می کنند. به آنها می گویند، هدف آزمایش سنجش مهارت کلامی و زبانی آنهاست. در صورتی که چنین نبوده است. در واقع سرعت راه رفتن شرکت کنندگان قبل و بعد از آزمایش سنجیده شده است. و در حین آزمایش به آنها لغاتی داده میشده که تداعی کننده دوران پیری و کهنسالی بوده است. کلماتی مثل تنهایی، خستگی، ناتوانی، بازنشستگی و ….
در حین آزمایش، از آنها خواسته شده که با این کلمات جملاتی بسازند. چیزی که آزمایشگران متوجه شدند سرعت راه رفتن داوطلبان در مقایسه با قبل از شرکت در تمرین جمله سازی، کمتر شد.
یعنی وقتی مفهوم “پیری” در ذهن آنها فعال شده بود، بعد رفتارشان هم مثل افراد کهنسال، کندتر شد. البته این اثر بدون آگاهی آنهاست. حالا برعکس هم نیز صادق است وقتی لغات مربوط به جوانی به گروه دیگه ای از شرکت کننده ها داده شد. در مقایسه با قبل از تمرین جمله سازی، آنها سریع تر راه میرفتند.
نکته اخلاقی آزمایش: حواسمون به دنیای اطرافمون و پیامهایی که دریافت می کنیم، باشه! اگرچه متاسفانه بنظر میرسه چه بخوایم و چه نخوایم تحت تاثیر قرار میگیریم.