اینجا دلم می خواهد فیلمی را بهتون معرفی کنم که به تازگی دیدم و خیلی تحت تاثیرش قرار گرفتم.
فیلم پدر (The Father)، فیلمی درام، محصول مشترکی از بریتانیا و فرانسه به زبان انگلیسی است که در سال ۲۰۲۰ ساخته شده است.
بازیگران شناخت شده ای همچون آنتونی هاپیکینز -که احتمالا بازی او را در سکوت بره ها به یاد دارید- و اولیویا کلمن که جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن را در جشنواره ۲۰۱۸ اسکار برای فیلم سوگلی (The favourite) از آن خود کرد، در آن ایفای نقش می کنند.
نویسنده و کارگردان فیلم، فلوریان زلر فرانسویست که برای سالها، قبل از ساخت فیلم، نمایشنامه “پدر” را در پاریس بر روی صحنه می برده است. روزنامه گاردین در مورد زلر این چنین نوشته است: “هیجان انگیز ترین نمایش نامه نویس عصر ما”. بعد از دیدن فیلم پدر بدون شک من هم با گاردین موافقم. زلر در این فیلم ذهن آنتونی (آنتونی هاپکینز) را آنچنان عالی به تصویر می کشد که غیرقابل باور است. آنتونی که درگیر زوال عقل یا دمانس (dementia) هست دنیا را از دریچه و دید دیگری می بیند. به راحتی می توان گفت تمام احساس های ما در هنگام دیدن این فیلم برانگیخته می شود، گاها فکر می کنیم در حال دیدن فیلمی ترسناک هستیم، در مواقع دیگری اینقدر از شرایط ذهنی آنتونی آشفته و ناراحت می شویم که غیرقابل باور است. آنتونی هاپکینز و اولیا کلمن (در نقش Anne) هر دو بسیار خوش می درخشند و چنان در قالب نقش خود فرو می روند که با آنها از لحاظ احساسی همسفر می شویم. دردی را که هر دو تجربه می کنند نه تنها می بینیم، باور می کنیم، می پذیریم، بلکه کاملا احساس می کنیم. این فیلم علاوه بر خلق یک اثر هنری، برای به جلوه کشیدن پدیده زوال عقل یا از دست دادن حافظه، مورد تحسین قرار گرفته است. در طول مشاهده فیلم، بارها از خود می پرسیم اگر من جای آنتونی یا ان بودم چی میشد؟
متاسفانه امروزه حدود ۱۲ میلیون در جهان دمانس دارند و انتظار می رود که این تعداد در جهان تا سال ۲۰۵۰ سه برابر و به ۱۳۱/۵ میلیون نفر برسد.